Een epileptische aandoening is vaak erg moeilijk te accepteren, omdat de aandoening zeer onvoorspelbaar is. Je weet niet wanneer je een aanval krijgt, dus je kunt je er ook niet op voorbereiden. Deze onvoorspelbaarheid zorgt bij veel patiënt voor een angstig gevoel, het gevoel dat je zelf niet de controle over je lichaam hebt. Je leeft voortdurend in de angst op het krijgen van een aanval. Hierdoor zul je misschien niet overal aan mee durven doen en kun je jezelf buitengesloten voelen. Anders dan de mensen die niet aan deze aandoening lijden.
Aankondiging van een aanval
Bij sommige patiënten word een aanval door het lichaam wel ‘aangekondigd’. Zo kan een patiënt voor een aanval een vreemd voorgevoel hebben, zoals last van de maag of darmen, het ruiken van geuren die er niet zijn of het hebben van een vreemde smaak in de mond. Maar ook al voel je een aanval wel aankomen, je leeft toch altijd met de angst een aanval te krijgen op de momenten die jou het slechtst uitkomen.
Leven met epilepsie
Wanneer je lijdt aan een epileptische aandoening, is het accepteren hiervan misschien wel het meest moeilijke. Je leven niet laten beïnvloeden door de angst op een aanval is er lastig. Toch is dat voor jezelf en je omgeving erg belangrijk. Wel de dingen doen die je leuk vind, je dromen naleven; dat zal de kwaliteit van je leven zeker verbeteren. Natuurlijk zijn er wel dingen die je niet kunt doen. Zo zul je misschien geen chauffeur kunnen worden, of is zwemmen alleen mogelijk onder begeleiden. Maar probeer je niet te richten op de dingen die je niet kunt, maar juist op de dingen die je wél kunt.
Ook voor de omgeving van een epileptische patiënt kan het soms erg lastig zijn om de aandoening te accepteren. Als je kind epilepsie heeft, dan wil je hem of haar waarschijnlijk niet uit het oog verliezen, in de angst dat zich een aanval voordoet. Toch is het belangrijk om dit af en toe los te laten. Bespreek de aandoening met de leraren op school en met de directe omgeving van het kind. Wanneer zij op de hoogte zijn van de aandoening en weten wat ze moeten doen als het kind een aanval krijgt, dan zul je het als ouders makkelijker los kunnen laten. Hierdoor zul je zelf gerustgesteld zijn en zal het kind de aandoening ook makkelijk kunnen accepteren.